روزگار غریبی ست نازنین
دهانت را می بویند،
مبادا، که گفته باشی: دوستت میدارم.
دلت را می بویند.
روزگار غریبی ست، نازنین.
و عشق را کنار تیرک راه بند،
تازیانه می زنند.
عشق را ،
در پستوی خانه،
نهان باید کرد.
درین بن بست کج و پیچ سرما،
آتش را،
به سوخت بار سرود وشعر،
فروزان میدارند.
به اندیشیدن خطر مکن،
روزگار غریبی ست نازنین.
آن که بر در می کوبد،
شبا هنگام،
به کشتن چراغ آمده است.
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد.
آنک،
قصابان اند،
بر گذرگاه ها مستقر،
با کنده و ساطوری خون آلود.
روزگار غریبی ست، نازنین.
و...... تبسم را بر لب ها،
جراحی می کنند.
وترانه را، بر دهان.
شوق را در پستوی خانه، نهان بایدکرد.
کباب قناری،
بر آتش سوسن و یاس.
روزگار غریبی ست، نازنین.
ابلیس،
پیروز و مست،
سور عزای مارا، بر سفره نشسته ست.
خدارا در پستوی خانه، نهان باید کرد.
،، شا ملو،،